برای اینکه یک عکس کامل از کهکشان راه شیری داشته باشیم لازم است از آن خارج شویم و فاصله بگیریم تا بتوانیم از آن تصویری واقعی بگیریم. برای همین همه‌ی عکس‌هایی که از کهکشان راه شیری می‌بینیم که گویی خارج کهکشان راه شیری ایستاده‌ایم، شبیه سازی کامپیوتری از روی بازوهایی است که در آسمان شب دیده می‌شوند.
تصاویر واقعی که کهکشان راه شیری را به تصویر می‌کشند به وسیله‌ی چندین تلسکوپ در فضا و زمین در زوایای مختلف گرفته می‌شوند ولی این تصاویر پارانوما هستند. این تصاویر برای نمایش کهکشان راه شیری به طوری که انگار از بیرون دیده می‌شود نیاز به پردازش‌ها کامپیوتری بسیار زیادی دارد و دیگر تصویری کاملاً واقعی نیست.
چرا یک فضاپیما نمی‌فرستیم که تصویر کهکشان راه شیری را برای ما ارسال کند؟
بیاید راجع به دورترین جسم ارسالی از زمین صحبت کنیم تا ابعاد واقعی جهان هستی را بهتر درک کنید و بفهمید چرا این کار غیر ممکن است. سال ۱۹۷۷ ناسا فضاپیمایی با نام ویجر ۱ که به اندازه‌ی یک اتوبوس بود به فضا فرستاد تا تحقیقاتی راجع به تعدادی از سیاره‌های منظومه شمسی انجام دهد.
دورترین تصویر واقعی از کره‌ی زمین نامش نقطهی آبی کمرنگ است و زمین داخل این تصویر با ۶۴۰ هزار پیکسل، حتی از یک پیکسل هم کمتر است که با ویجر ۱ ثبت شده است. خورشید با همه‌ی سیاره‌هایی که گرداگردش می‌چرخند، منظومه‌ی شمسی را تشکیل می‌دهد. در این تصویر حتی از منظومه شمسی هم خارج نشده‌ایم این درحالی است که ویجر ۱ هر ساعت حدود ۶۱ هزار کیلومتر طی می‌کند.
اگر انسان فضاپیمایی با سرعت نور بسازد که بتواند از کهکشان خارج، برای ارسال پیام به زمین و ثبت تصاویر واقعی از کهکشان راه شیری به بیش از ۱۰۰ هزار سال زمینی زمان نیاز داریم و دیگر هیچ‌کدام از ما زنده نیستیم. این در صورتی است که طبق تخمین‌ها جهان هستی بیش از ۲ تریلیون کهکشان دارد.
دورترین تصویر واقعی از کره‌ی زمین
دورترین تصویر واقعی از کره‌ی زمین موسوم به نقطهی آبی کمرنگ با فضاپیمای ویجر ۱ ثبت شد. ویجر ۱ برای ثبت این تصویر ۱۳ سال با سرعت ۶۱ هزار کیلومتر مسیر را طی کرده است. نقطهی آبی کمرنگ از ۶۴۰ هزار پیکسل تشکیل که اندازه‌ی کره‌ی زمین در آن از یک پیکسل هم کمتر و حدود ۰.۱۲ پیکسل است. ثبت تصویر کهکشان راه شیری از خارج با فناوری فعلی ممکن نیست.
فضاپیمای ویجر ۱ به علت اینکه به سمت نزدیک‌ترین ستاره به خورشید پرتاب، یک مسیر ۴۰ هزار ساله دارد. ویجر ۱ به علت فاصله‌ی زیاد از خورشید نور کافی برای تامین انرژی ندارد. ویجر ۱ از مولد هسته‌ای گرمایی-الکتریکی برای تامین انرژی استفاده می‌کند. این فضاپیما برای خروج از کهکشان و ثبت تصویر کهکشان راه شیری طراحی نشده است. ناسا ویجر ۱ را تا زمان رسیدن به زحل برای کاوش برنامه‌ریزی کرد. این فضاپیما چون قابلیت ادامه مسیر داشت کارل سیگن اخترشناس مطرح آمریکایی پیشنهاد داد یک تصویر از زمین ثبت کند.
این ایده به دلیل چالش هایش و اینکه عدم ارزش علمی رد شد. علاوه بر اینها ممکن بود با چرخاندن دوربین‌های ویجر در فضای یخ زده‌ی منظومه آسیب ببینند. بعد از ثبت تصویر نقطهی آبی کمرنگ، دوربین‌های ویجر ۱ برای همیشه خاموش شدند. ویجر به مسیر خود ادامه داد تا سال ۲۰۱۳ که از منظومه‌ی شمسی خارج و به فضای میان ستاره‌ای وارد شد.
دوربین‌های ویجر ۱ و تصویر کهکشان راه شیری
ناسا در بیان علت خاموش کردن دوربین‌های ویجر ۱ بیان می‌کند که دیگر انرژی لازم برای بخاری‌های دوربین ویجر نداشتیم. بهتر بود این انرژی برای کاوش‌های میان ستاره‌ای در کهکشان راه شیری ذخیره شود. دوربین‌های ویجر ۱ به علت تابش‌های کیهانی ممکن است دیگر کار نکنند. ناسا اضافه کرد که تصاویر ویجر ۱ به علت قدیمی بودن فناوری دیگر از لحاظ علمی و مشاهده ارزشی ندارند. تلکسوپ‌های فعلی قادر به ثبت تصاویری با کیفیت فوق‌العاده بالاتر از دوربین‌های ویجر هستند.
طبق گزارشات ناسا چندی پیش ارتباط با ویجر ۱ به علت بروزرسانی نرم‌افزاری قطع و ناسا در حال تلاش برای برقراری ارتباط است. برای ارسال و دریافت پیام از سمت ویجر ۱ به علت فاصله‌ی زیادی که با زمین دارد به ۴۴ ساعت زمان نیاز داریم. فاصله‌ی زیاد فضاپیما با زمین، برقراری ارتباط مجدد با این مسافر ۵۰ ساله جهان بیکران را سخت می‌کند.
